Παιδοδοντία και προληπτική οδοντιατρική είναι στενά συνυφασμένες, γι’αυτό ανατρέξτε στο κεφάλαιο της προληπτικής οδοντιατρικής για περισσότερες λεπτομέρειες και πληροφορίες.

Συνίσταται η πρώτη επίσκεψη στον οδοντίατρο να γίνεται στην ηλικία των 18 μηνών, ώστε να αξιολογηθεί ο κίνδυνος ανάπτυξης τερηδόνας.

Πολλοί γονείς έχουν την πεποίθηση ότι τα παιδικά δόντια δεν πειράζει εάν σαπίσουν, γιατί θα αλλαχθούν. Αυτό δεν είναι σωστό, διότι:

• Η υγεία των παιδικών δοντιών είναι προυπόθεση για την υγεία των μόνιμων. Όταν ένα παιδικό δόντι έχει γύρω του μικρόβια είναι πολύ πιθανό το αντίστοιχο μόνιμο να παρουσιάσει προβλήματα ή ακόμη και να μην μπορέσει να ανατείλει στο στόμα, αφού οι ρίζες των παιδικών δοντιών είναι σε στενή επαφή με τα μόνιμα δόντια που έρχονται από κάτω.
• Πολλά παιδικά δόντια παραμένουν στο στόμα του παιδιού για αρκετά χρόνια μέχρι να αλλαχθούν. Όλο αυτό το διάστημα είναι ανούσιο το παιδί να ταλαιπωρείται από πόνους, παυσίπονα και τυχόν αντιβιώσεις.
• Τα παιδικά δόντια εκτός των άλλων, διατηρούν και τον χώρο στον οποίο θα βγει αργότερα το αντίστοιχο μόνιμο δόντι. Εάν η δομή των παιδικών δοντιών καταστραφεί από τερηδόνα, είναι πιθανόν να προκύψουν στο μέλλον ορθοδοντικά προβλήματα (τα μόνιμα δόντια να είναι στραβά) και το παιδί να πρέπει να βάλει σιδεράκια που αλλιώς θα είχε αποφύγει.

Πότε θα αλλάξει το παιδί μου δόντια?

Το πρώτο μόνιμο δόντι είναι τις περισσότερες φορές ο πρώτος μόνιμος γομφίος. Λέγεται και εξαρίτης γιατί εμφανίζεται περίπου στην ηλικία των 6 χρόνων (σε ορισμένα παιδιά φυτρώνει αρκετά νωρίς, γύρω στα 5 χρόνια ή αρκετά αργά, γύρω στα 8 χρόνια). Το δόντι αυτό φυτρώνει πίσω από τον τελευταίο παιδικό τραπεζίτη χωρίς να αντικαταστήσει κάποιο παιδικό δόντι, γι’αυτό και χρειάζεται πολύ προσοχή στο βούρτσισμα.

Επειδή τα παιδιά συνήθως αμελούν να βουρτσίσουν μέχρι το πίσω πίσω δόντι, ο γονιός πρέπει να έχει στο μυαλό του αυτό το μόνιμο δόντι και να βοηθάει το παιδί να το φροντίζει.

Από την ηλικία των 6 ετών μέχρι και τα 13 χρόνια του το παιδί θα αρχίσει να αλλάζει σταδιακά και τα 20 παιδικά δόντια.

Πολλές φορές τα αντίστοιχα μόνιμα δόντια στα παιδιά δεν έρχονται ακριβώς κάτω από τα παιδικά, αλλά μπροστά ή πίσω από αυτά. Έτσι στο στόμα του παιδιού συνυπάρχουν ταυτόχρονα και το παιδικό και το μόνιμο δόντι.

Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να παρέμβει ο οδοντίατρος για να εξάγει το νεογιλό (παιδικό) δόντι. Όσο πιο νωρίς γίνει αυτό, τόσο το καλύτερο, ώστε να μην δημιουργηθούν αργότερα ορθοδοντικά και/ή άλλα προβλήματα.

Επειδή πολλές φορές η τερηδόνα των δοντιών είναι ύπουλη και δεν πονάει, οι γονείς και τα παιδιά την αφήνουν αθεράπευτη και έτσι το σάπισμα προχωράει πιο βαθειά.

Το νεύρο των παιδικών δοντιών είναι πολύ εύκολο να προσβληθεί, καθώς βρίσκεται αρκετά κοντά στην επιφάνεια του δοντιού σε σχέση με τα μόνιμα δόντια. Εάν η προσβολή του νεύρου είναι σε αρχικά στάδια, τότε σαν θεραπεία συστήνεται η λεγόμενη πολφοτομή, όπου κόβεται και αφαιρείται (φυσικά χωρίς πόνο) το κομμάτι του νεύρου που νοσεί, ενώ το υπόλοιπο παραμένει στην θέση του.

Είναι μία σχετικά συχνή διαδικασία στα παιδιά και εφαρμόζεται για να σωθεί το παιδικό δόντι και να γίνει ομαλά η διαδικασία διαδοχής του από το μόνιμο. Εάν η προσβολή του νεύρου είναι πιο εκτεταμένη, που δεν μπορεί να εφαρμοστεί η πολφοτομή, τότε γίνεται αυτό που είναι γνωστό σαν απονεύρωση. Τα υλικά όμως που χρησιμοποιούνται είναι ειδικά για τα παιδικά δόντια και διασφαλίζουν ότι το παιδικό δόντι θα αποπέσει και θα αντικατασταθεί από το αντίστοιχο μόνιμο.